Operatie hoofdsluier

Ze wil graag een sessie met aandacht voor haar hoofd, deze cliënte, ik noem haar Bette. Ruim 20 jaar geleden is ze heel naar gevallen, met haar hoofd tegen een muur. Sinds die tijd voelt ze nog steeds de verse pijn, alsof het net gebeurd is. Bovendien heeft ze last van mist in haar hoofd. Alsof er een dikke sluier hangt die het contact met de bron verstoort.

Ik zorg voor een stevige aarding, want ik voel ‘m al aankomen: we gaan opereren. We, dat is een heel team van wezens uit andere dimensies, die mij als kanaal kunnen gebruiken om operaties uit te voeren op DNA-niveau. Dat doen ze met lichtcodes als basis, en ze kunnen heel precies werken zonder te schaden. Ik neem een heel team van assistenten waar om de behandeltafel, en dan moet ik even grinniken: de ‘hoofdchirurg’ dient zich aan. We kunnen beginnen.

De operatie gebeurt in golven: we lossen een stukje op, wat goed voelbaar is voor Bette en ook wel wat van haar vraagt, en dan is er even tijd voor integratie. Ik hou mijn handen als kommetjes om de plek waar gewerkt is, en er stroomt zachte, zalvende energie doorheen. En dan weer een nieuwe golf. Zo gaat het even door, en bij elke golf komt er een helder beeld of een inzicht omhoog.

We werken aan een soort sliert van aangekoekte, oude troep in haar hoofd, die nog niet helemaal los wil; aan de ‘wortel’ mag ik niet opereren, ik mag het wel ‘in de week leggen’. Een speciale vloeistof van licht wordt om de wortel aangebracht.

Bette voelt dan de aanwezigheid van haar (overleden) moeder, en ik merk dat ik letterlijk plaats moet maken zodat moeder aan het hoofdeinde kan staan. Bette zegt: ‘Mijn moeder geeft iets aan me terug… een lichtbol met mijn kosmische codes. Ze zegt dat het haar spijt dat ze me die niet heeft kunnen teruggeven toen ik nog een kind was.’

De lichtbol wordt boven haar hoofd geplaatst, en Bette voelt hoe er een plasmastroom op gang komt in haar lijf. Ik voel het mee in mijn handen, die ik boven haar houd.

Ik kijk intussen hoe het ervoor staat met de wortel-in-de-week: die is losgekomen en mag langzaam oplossen in het weekwater. Vervolgens zorgen de assistenten dat dit geheel netjes wordt afgevoerd en gereinigd.

De sessie loopt op zijn einde, ik vraag hoe het nu voelt in haar hoofd. Beter, zegt ze, een stuk lichter. Ze voelt nog iets op haar kruin drukken, dat zit er eigenlijk altijd. Ik kijk met mijn innerlijke zicht en zie een wond en een ‘lap vlees’. Bette ziet het ook en herinnert zich: ‘Toen ik geboren werd, zat de placenta vast op mijn hoofd.”

Aange-moeder-koekt…

 

Ik tune even in bij het team en Bette’s hoger zelf: het is nu niet de bedoeling om dat los te maken, dat zou te heftig zijn. Maar: het mag wel in de week gezet worden, zodat het langzaam en op haar eigen tijd voorzichtig los mag komen. Via mijn handen vormt zich een bubbel met weekwater om haar kruin, en ik rond de sessie af.

We bedanken het operatie-team en haar moeder en drinken nog een kopje thee. De sessie heeft haar heel goed gedaan, zegt ze. “Schrijf er maar over hoor! Iedereen mag dit weten, ze kennen mij toch niet!”

Waarvan akte :)

 

NB: Elke sessie is uniek en afgestemd op jouw behoefte in het moment. Je krijgt wat je nodig hebt, in de mate waarin je dat aankan. Iedereen ervaart een sessie anders. Het is jouw reis, op jouw manier. Je bent heel welkom!